Noć je pala na sve što smo izbegavali: Tomica Radulović

Kadriranjem fragmenata stvarnosti, Tomica Radulović stvara slike u kojima se vidljivo i nevidljivo prelamaju jedno kroz drugo, dok odsustvo tela postaje način njegove prisutnosti. Polazište za razumevanje ovog ciklusa može se pronaći u motivu Klodovog ogledala, optičkog instrumenta iz 18. veka koji pejzaž ne prikazuje neposredno, već kroz tamnu refleksiju. Na sličan način, Radulovićeve slike deluju kao prostori posredovanog pogleda – ono što posmatrač vidi nikada nije u potpunosti dostupno, već prelomljeno kroz senku, kadar i okvir. Ova distanca otvara mogućnost da slika ne bude samo vizuelni zapis već i iskustveni prostor, mesto u kojem se značenje ne konstituiše kroz direktnu reprezentaciju, već kroz nedostatak, odsustvo i gubitak. Umetnik koristi referentne tačke iz istorije umetnosti, od Karavađove ikonografije neverovanja Tominog do Batajeve filozofije transgresije, kako bi sliku pozicionirao između tela i prostora, prisustva i iščeznuća. Ovaj odnos naglašava i način postavke u galeriji, gde suptilne prostorne intervencije remete uobičajenu logiku posmatranja i usmeravaju pogled ka onome što izmiče neposrednoj percepciji. Izložba „Noć je pala na sve što smo izbegavali” otvara pitanja voajerizma, granica slike i subjektivnosti posmatrača. Radulovićeve slike ne nude jasan narativ, već stvaraju vizuelne zagonetke u kojima se svetlost i tama ne isključuju, već međusobno oblikuju.

Tomica Radulović (Banja Luka, 1995) trenutno je na završnoj godini doktorskih umetničkih studija slikarstva na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu. Izlagao je na više samostalnih i grupnih izložbi u zemlji i inostranstvu. Dobitnik je nagrade Fakulteta likovnih umetnosti „Rista i Beta Vukanović, slikari” (2019) i nagrade za portret „Đorđe Bošan” (2018). Živi i radi na relaciji Novi Sad-Beograd.

Tomicin rad predlaže kontinuitet naizgled nepovezanih slika, istražujući slikarstvo kao prostor za izgradnju dijaloga sa sopstvenom istorijom, koja, iako traumatizovana, ostaje uporna i vitalna. Istražujući načine za njenu redefiniciju metodološkim istraživanjem granica reprezentacije, sećanja i percepcije, pokušaj je stvaranja novog narativnog horizonta koji počinje sa onim što izgleda kao ostatak unutrašnje katastrofe. Rezidualnom figuracijom oblikuje slojevite vizuelne narative, oslanjajući se na fotografske i filmske predloške – ne kao direktne reference, već kao fragmente istorijske memorije koje povezuje sa sopstvenim književnim, mitskim i imaginarnim idejama.